Ένα διαφορετικό γράμμα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού ας μιλήσουμε για τα παιδιά με αυτισμό και ας γνωρίσουμε τη Θεοδώρα, ένα από τα πολλά παιδιά με αυτισμό, που έχει βιώσει εκφοβισμό στη χώρα μας.

Καλησπέρα σας. Είμαι ένα από τα εκατοντάδες  χιλιάδες παιδιά από όλο τον πλανήτη που βιώνει μπούλινγκ. Θα σας πω τη δική μου εμπειρία και τις επιπτώσεις που είχε πάνω μου. Προσωπικά  εμένα το μπούλινγκ με έχει φτάσει κοντά στα όρια της αυτοκτονίας. Με οδήγησε σε υπερβολικό άγχος, να έχω σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και να αναγκάζομαι να κάνω θεραπεία. Συνέχεια με έχουν στην άκρη και με κοροϊδεύουν. Όταν μιλάω δεν με πλησιάζει κανείς. Όλοι συμπεριφέρονται με θυμό, κούραση και εκνευρισμό όταν ακούν τη λαλιά μου. Ένας  από τους λόγους που συμβαίνει  αυτό είναι επειδή είμαι στο φάσμα του αυτισμού. Και γενικότερα είμαι ένα άτομο που δεν ταιριάζει με τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Ο τρόπος που συμπεριφέρομαι, ο τρόπος που εκφράζομαι. Θέλω να κάνω σε όλους σας μια ερώτηση. Τους καθηγητές, τους γονείς, τα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας. Γιατί να το κάνετε αυτό στον συνάνθρωπο σας; Αν για οποιονδήποτε λόγο το κάνουν σε εσάς, πώς θα νιώσετε; Γι’ αυτό όσο μπορούμε, δεν ζητάω να ζούμε σε μια ουτοπία, αλλά να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε το μπούλινγκ.  Για να γίνει αυτό, πρέπει όλοι μαζί να συνεργαστούμε. Όχι ένας ή δυο αλλά όλοι μας. Γιατί στο τέλος όλοι είμαστε άνθρωποι. Και η ζωή είναι μικρή. Γιατί ξοδεύετε την ενέργεια σας για να βλάπτετε τους άλλους ενώ μπορείτε να ξοδέψετε την ενέργεια αυτή για να βοηθήσετε τον εαυτό σας και την κοινωνία;